Pałac Czartoryskich w Lublinie znajduje się w północno-wschodnim narożniku Pałacu Litewskiego. Został on wybudowany w stylu barokowym, w drugiej połowie XVII wieku według projektu Tylmana z Gameren. Jest to średniej wielkości gmach z wmurowanymi w fasadę krużgankami i portykiem nad wejściem.
Pierwszymi właścicielami budowli byli Lubomirscy. Inwestorem obiektu był Jerzy Sebastian Lubomirski, potem przejął go jego syn – Stanisław Herakliusz. Następnie majątkiem zarządzała Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska. Przebudowała ona pałac w latach 1725-1728 we współpracy z architektem z Moraw – Franciszkiem Mayerem.
W 1731 roku posiadłość przeszła w ręce rodziny Czartoryskich (przez małżeństwo Marii Zofii Sieniawskiej z Augustem Aleksandrem Czartoryskim). Powierzali oni swój pałac pod opiekę kolejnym rezydentom, gdyż żyli na Puławach.
Jego ostatnimi właścicielami z rodu byli Adam Kazimierz i Izabella z Flemmingów Czartoryscy. W 1812 roku sprzedali oni posiadłość notariuszowi departamentu lubelskiego Marcinowi Łodzi – Kobylińskiemu. Następnie pałac wraz zabudowaniami został oddany w dzierżawę fabryce tabaki i tytoniu przez rodzinę Kobylińskich. W 1860 roku posesja przeszła w ręce warszawskiego bankiera Leopolda Kronenberga, który nadal prowadził fabrykę na jej terenie. Sześć lat później dwór przejęli nowi właściciele, którzy w ciągu kolejnych lat zmieniali się co jakiś czas. Przez te zmiany budynek zaczął podupadać.
W 1939 roku pałac został uszkodzony przez spadającą bombę. W pięć lat po tym incydencie uciekający Niemcy zaprószyli w nim ogień. Na szczęście pożar nie zmienił układu wnętrz. W 1945 roku rozebrano spalone mury, uporządkowano plac przed pałacem i przeprowadzono odbudowę obiektu na podstawie projektu architekta Czesława Doria-Dernałowicza. Przywrócono mu barokowy wygląd, pierwotny układ wnętrz, wprowadzono instalacje i podwyższono dachy. Po renowacji urządzono w pałacu Dom Turysty PTTK. Obecnie Pałac Czartoryskich w Lublinie jest siedzibą Lubelskiego Towarzystwa Naukowego (od 1973 r.) oraz Instytutu Europy Środkowo – Wschodniej. Stanowi on wizytówkę Lublina jako centrum kultury i nauki.